Η συγκινητική ιστορία της Βαλεντίνας και του Daf.

Η ευκαιρία για μια ευτυχισμένη ζωή κι ένα αξιοπρεπές τέλος δεν είναι αποκλειστικά ανθρώπινο δικαίωμα. Ευτυχώς, υπάρχουν πάντα ανάμεσά μας κάποιοι που το θυμούνται αυτό και προσπαθούν να κάνουν λίγο πιο δίκαιο αυτόν τον κόσμο και για τα υπόλοιπα πλάσματα του πλανήτη.

Η συγκινητική ιστορία της Βαλεντίνας και του Daf, του μικρού αδέσποτου γατούλη που έσωσε απο βέβαιο θάνατο.

«Απόγευμα. Επέστρεφα από τη δουλειά όταν το προπορευόμενο αυτοκίνητο ξαφνικά χτύπησε μία γάτα. Ο οδηγός φυσικά, όπως συνηθίζεται, ούτε που σταμάτησε να δει αν το ζώο είναι ζωντανό, έφυγε σαν να μην τρέχει τίποτα. Σταμάτησα και βγήκα έξω, πιο πολύ για να το μαζέψω και να το βάλω στην άκρη αφού δεν πίστευα ότι μπορεί να ζει.»
«Μόλις τον πλησίασα είδα ότι έχει σπασμούς. Τον έβαλα γρήγορα στο αυτοκίνητο και τον πήγα στον κτηνίατρό μου, σε σχεδόν κωματώδη κατάσταση.

Η διάγνωση ήταν τρομακτική. Είχε εσωτερική αιμορραγία στον πνεύμονα, είχε σπάσει το σαγόνι του και είχε πεταχτεί το ένα μάτι του έξω. Ο κτηνίατρος έκανε όσα χρειάζονταν να γίνουν και μου είπε να τον πάρω σπίτι κι αν καταφέρει να βγάλει τη νύχτα, να τον ξαναπάω την επόμενη μέρα. Τον πήρα. Δύσκολο βράδυ. Νιαούριζε συνέχεια αν και αδύναμος κι έδειχνε να πονάει πολύ. Τα κατάφερε όμως. Το πρωί επομένως τον ξαναπήγα στο γιατρό ο οποίος δεν το πίστευε ότι επέζησε. Διαπιστώσαμε όμως ότι είχε μείνει τυφλός κι από τα 2 μάτια, κάτι που πρέπει να του προκαλούσε φοβερό στρες. Αφού πέρασε το πρώτο κρίσιμο 24ωρο, οι ελπίδες αυξήθηκαν.

Τις επόμενες μέρες έκανε 2 χειρουργεία, για το σαγόνι και τα σπασμένα δόντια και για την εξόρυξη του ενός ματιού. Τις πρώτες εβδομάδες έτρωγε με σύργιγγα και τον είχα απομονωμένο μέσα σε ένα δωμάτιο γιατί έχω άλλα 3 γατιά με τα οποία δεν έπρεπε να έρθει σε επαφή. Τώρα, έχουν περάσει 2 μήνες, του βγάλαμε τα ράμματα κι έχω την υποψία πως από το ένα μάτι μάλλον κάτι έχει αρχίσει να διακρίνει, ίσως μόνο σκιές. Είναι απόλυτα λειτουργικός όμως πλέον και ήρθε σε επαφή και με τα υπόλοιπα ζώα του σπιτιού, ευτυχώς αναίμακτα. Παρόλα αυτά και παρόλη την ταλαιπωρία του, ήταν πολύ ήρεμος κι υπομονετικός όλον αυτόν τον καιρό. Δεν αντέδρασε άσχημα ποτέ, δεν έκλαψε καν. Σαν να καταλάβαινε, σαν να ένιωθε ότι όλο αυτό γίνεται για το καλό του.

Στην αρχή είχα στο μυαλό μου πως θα τον περιθάλψω και μόλις γίνει καλά θα ψάξω για υιοθεσία. Όταν έμαθα όμως πως είναι τυφλός αποφάσισα να τον κρατήσω γιατί ήξερα πως θα είναι δύσκολο να βρεθεί κάποιος να αφοσιωθεί σε ένα ζώο που έχει τόσες απαιτήσεις. Ο κόσμος επιλέγει πιο εύκολες περιπτώσεις και ζώα που θα του φέρουν κυρίως χαρά και λίγες ευθύνες. Δεν το κατακρίνω αυτό αλλά για εμένα, ένα ζώο που έχει τέτοιες ανάγκες, αποτελεί κίνητρο για να ασχοληθώ περισσότερο. Η εγκατάλειψη με σόκαρε. Δεν μπορώ να καταλάβω πως παρατάς ένα πλάσμα να πεθάνει χωρίς να του προσφέρεις βοήθεια, χωρίς καν να σταματήσεις να δεις αν ζει. Ο Daf το πιο πιθανό είναι ότι λίγη ώρα μετά θα ξεψυχούσε στο δρόμο μόνος του και τρομαγμένος ενώ τώρα, ασφαλής για πρώτη φορά στη ζωή του, θέλει να είναι συνέχεια δίπλα μου, στα πόδια μου. Είναι συγκινητικό το γεγονός πως τα ζώα που προέρχονται από δύσκολες καταστάσεις είναι προσκολλημένα πάνω σου. Αποκτούν άλλη σχέση μαζί σου, πιο δυνατή. Υπάρχει μια ευγνωμοσύνη».