Στην αρχαία Ελλάδα, το κυνήγι ήταν δημοφιλές, και οι κυνηγοί φρόντιζαν πολύ τα σκυλιά τους. Έχουμε δύο εγχειρίδια κυνηγιού από τους Ξενοφώντα και τον Αρριανό που δίνουν πληροφορίες και συμβουλές για τη φροντίδα των κυνηγόσκυλων.
Αν ζούσατε στην αρχαία Αθήνα και είχατε ένα κυνηγόσκυλο από τη Λακωνία, όπως εκείνα που απεικονίζονται σε ελληνικά αγγεία, θα το ταίζατε με κριθαρένιο ψωμί μαλακωμένο σε αγελαδινό γάλα ή ορό γάλακτος. Τα ιδιαίτερα κουτάβια θα έτρωγαν αυτό το ψωμί με κατσικίσιο ή προβατίσιο γάλα, ενδεχομένως με λίγο αίμα από το ζώο που θα τους εκπαιδεύατε να κυνηγήσουν.
Κατά το δείπνο, θα κόβατε μεγάλα κομμάτια από την ψίχα του ψωμιού σας και θα τα έδινε στο σκύλο σας, μαζί με κόκαλα και άλλα αποφάγια. Ενδεχομένως θα του έδινε και ένα πιατάκι από ζωμό κρέατος. Μετά από μια θυσία ή ένα κυνήγι, θα μοιράζατε κομμάτια από τα θηράματα, όπως κουνέλια ή ελάφια, με τον πιστό σκύλο σας.
Αν και αυτή η διατροφή ήταν κατάλληλη για την εποχή, η άποψη ότι οι σκύλοι πρέπει να τρώνε κυρίως κόκκινο, ωμό κρέας είναι λανθασμένη.
Στη φύση, τα σκυλιά τρέφονται κυρίως με φυτοφάγα ζώα. Έτσι, μια διατροφή που περιλαμβάνει σάρκα, αλλά και χορταρικά και δημητριακά αποτελεί ισορροπημένη διατροφή για τους σκύλους.
Επιπλέον, υπήρχαν θεραπείες για προβλήματα υγείας των σκυλιών, όπως τα σκουλήκια στο έντερο, που περιλάμβαναν τη χρήση μουστακιών από το στάρι ή την Αρτεμισία, ένα βότανο γνωστό για την απομάκρυνση των σκουληκιών.
Τελικά, οι αρχαίοι Έλληνες είχαν βαθιά σχέση με τα σκυλιά, όπως φαίνεται από τους μύθους και τις ιστορίες τους.
Τα σκυλιά αποτελούσαν συντρόφους στη ζωή τους και ακόμα και θέματα φιλοσοφικής συζήτησης, όπως η σχολή του Κυνισμού που εμπνεύστηκε από τη ζωή των σκυλιών.
Σύμφωνα με τον Σωκράτη, ο σκύλος θεωρείται ένας “πραγματικός φιλόσοφος”. Αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τους σκύλους για ποικίλους σκοπούς, όπως για το κυνήγι, τη φύλαξη, και την καθημερινή συντροφιά. Προέρχονταν ακόμη και ορισμένες λέξεις από την ύπαρξή τους, όπως ο όρος “κυνηγός”, που προέρχεται από τον αγώνα του ανθρώπου με τον σκύλο του.
Ο Αλέξανδρος ο Μέγας είχε τον σκύλο Περίττα, ο οποίος απόδειξε την αξία του στην μάχη, σώζοντας τον από έναν επιθετικό ελέφαντα. Αξίζει να σημειωθεί ότι η σημασία του ονόματος του σκύλου ήταν σημαντική και η επιλογή του ονόματος συνδέονταν με ηθικές αξίες και χαρακτηριστικά του ζώου.
Συνολικά, οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μια εκτίμηση και μια στενή σχέση με τους σκύλους τους, οι οποίοι συνέβαλαν σημαντικά στην καθημερινότητά τους και αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνικής ζωής της εποχής.
Όλες οι Ειδήσεις
- Τουρκία: Πέθανε η 4ποδη αγαπημένη της αντιπολίτευσης που είχε γνωρίσει τρεις προέδρους
- Η τραγική πραγματικότητα των πολικών αρκούδων – Λιώνει ο πάγος, λιώνει και το μέλλον τους
- Έκκληση υιοθεσίας για γλυκό γατάκι στη Λαμπρινή – Γίνε εσύ το παντοτινό του σπίτι!
- Σκύλος και γάτα: Χαρακτηριστικά, φροντίδα και διαφορές
