Το γατάκι που πνιγόταν στη θάλασσα: Ραγίζει καρδιές το κείμενο για τη Σπέτσι που κάνει το γύρο του διαδικτύου

Η αλήθεια είναι πως από τη στιγμή που είδα τη διάσωσή του, σκέφτομαι πως αυτό που έκανε η human του πια, ήταν σπουδαίο. Γιατί δεν έκλεισε τα μάτια της, δεν προσπέρασε, δεν συνέχισε τις διακοπές της, δεν την ένοιαξε αν θα βραχεί, αν θα κινδυνεύσει, αν της είπαν “όχι, δεν είναι ασφαλές”. Δεν κοίταξε τη δουλίτσα της, δεν τράβηξε βίντεο, φωτογραφίες, δεν περίμενε από τους άλλους να το κάνουν, να σώσουν τον γάτο. Το έκανε εκείνη. Να αγαπάς την ευθύνη που έλεγε κι ο Καζαντζάκης. Και σκέφτομαι πως είναι σπουδαίο αυτό που έκανε, γιατί το γατάκι ήταν χαμένο χωρίς αυτήν. Θα πνιγόταν, θέμα χρόνου, θα πνιγόταν. Και σκέφτομαι πως είναι σπουδαίο γενικά να δίνεις την ελπίδα στους ανέλπιδους και να τους γυρνάς απαλά πίσω στη ζωή. Και σκέφτομαι πως ακόμα πιο σπουδαίο είναι να σώζεις εκείνους που άλλους δεν τους ενδιαφέρει να τους σώσουν. Που “έλα, μωρέ, ένα γατί είναι, πώς κάνεις έτσι;”

Κοιτάω τη φωτογραφία της Σπέτσι με το πλουμιστό κολιέ που της έβαλε η μάνα της και λέω “Κοίτα, μωρέ, κολιέ η Σπέτσι. Κοίτα η Σπέτσι που ζει, όταν τόσοι την είχαν ξεγραμμένη.

Όταν τόσους δεν τους ένοιαζε η σωτηρία της”.

Οι μεταξωτοί άνθρωποι, λοιπόν. Σώζουν τους άλλους, γατιά, σκυλιά, ανθρώπους, ακόμα κι αν τους λένε “Οχι”. Ειδικά τότε είναι που πεισμώνουν.