Τα χταπόδια είναι απίστευτα έξυπνα ζώα! Αναγνωρίζουν μεμονωμένα ανθρώπινα πρόσωπα, έχουν τη δική τους μοναδική προσωπικότητα, χρησιμοποιούν εργαλεία, λύνουν γρίφους, παίζουν και μπορούν να διαλευκάνουν πολύπλοκα προβλήματα. Παρόλο που είναι ασπόνδυλα, μελετώνται πλέον στο ίδιο επίπεδο με τα σπονδυλωτά, όπως τα δελφίνια και οι χιμπατζήδες. Τα χταπόδια, ωστόσο, είναι πολύ διαφορετικά από αυτά τα ζώα. Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει τα χταπόδια τόσο έξυπνα; Ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά!
Η εξέλιξη των χταποδιών μπορεί να είναι ο λόγος που είναι τόσο έξυπνα
Τα χταπόδια είναι μια ομάδα μαλακίων – όπως τα μύδια και τα στρείδια – ωστόσο δεν έχουν κέλυφος. Σύμφωνα με ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για το πώς τα χταπόδια έγιναν πολύ πιο έξυπνα από τα άλλα μαλάκια. Οι πρόγονοί τους είχαν κάποτε όστρακα. Με την εγκατάλειψή τους, τα χταπόδια μπορούσαν να κινούν το σώμα τους με μεγαλύτερη ελευθερία και να φτάνουν σε άλλα είδη για να πάρουν τροφή. Με περισσότερες διαθέσιμες επιλογές τροφής, έπρεπε να γίνουν πιο έξυπνα για να τις βρουν. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι αυτές οι προκλήσεις ώθησαν τα χταπόδια να εξελιχθούν σε ένα υψηλότερο επίπεδο νοημοσύνης.
Ωστόσο, χωρίς κέλυφος τα χταπόδια έγιναν επίσης πιο ευάλωτα από τους προγόνους τους, γεγονός που θα μπορούσε επίσης να συμβάλει στο γιατί τα χταπόδια είναι τόσο έξυπνα. Αυτή η ευαλωτότητα πιθανότατα τα ώθησε να εξελίξουν νέες τακτικές, όπως το απίστευτο χρώμα τους, το δέρμα τους που αλλάζει υφή και η δημιουργική χρήση εργαλείων. Έγιναν επίσης πολύ πιο ευέλικτα στις κινήσεις τους και στον τρόπο που σκέφτονται.
Μια άλλη ομάδα από το Ινστιτούτο Εγκεφάλου του Κουίνσλαντ μελέτησε τη δομή του εγκεφάλου των χταποδιών. Η ομάδα μελέτησε τέσσερα είδη χταποδιών από διαφορετικά ενδιαιτήματα και διαπίστωσε ότι κάθε είδος είχε στην πραγματικότητα διαφορετική δομή εγκεφάλου από το επόμενο. Για παράδειγμα, τα χταπόδια που ζούσαν σε βαθιά θαλάσσια ύδατα είχαν μια εξομαλυμένη δομή εγκεφάλου που ήταν κατάλληλη για την αργή ζωή που ζούσαν επειδή δεν αλληλεπιδρούσαν με πολλά άλλα ζώα. Από την άλλη πλευρά, τα χταπόδια των υφάλων είχαν μεγαλύτερους εγκεφάλους που ήταν κατάλληλοι για κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, συνεργασία και σύνθετες οπτικές εργασίες.
Τα μαλάκια έχουν ομάδες νευρικών κυττάρων, που ονομάζονται γάγγλια. Αυτά βρίσκονται σε όλο το σώμα τους και διαφορετικά γάγγλια ελέγχουν διαφορετικές λειτουργίες του σώματος. Ωστόσο, στα χταπόδια, αυτά τα γάγγλια ενώνονται για να σχηματίσουν έναν κεντρικό εγκέφαλο, με δύο εξειδικευμένες περιοχές για τη μνήμης, όπως οι άνθρωποι.
Η αναλογία εγκεφάλου-σώματος ενός χταποδιού είναι αρκετά εντυπωσιακή και είναι παρόμοια με εκείνη άλλων ευφυών ζώων. Έχουν πολύπλοκα νευρικά συστήματα και εκατοντάδες εκατομμύρια νευρώνες – αλλά αυτοί δεν είναι συγκεντρωμένοι σε έναν μεγάλο εγκέφαλο, όπως θα περιμένατε. Αντίθετα, είναι διασκορπισμένοι μέσω των διασυνδεδεμένων γαγγλίων και οργανωμένοι σε τρεις κύριες περιοχές:
Ο κεντρικός εγκέφαλος βρίσκεται στο κεφάλι ενός χταποδιού (εκεί που θα περιμένατε να βρίσκεται). Ωστόσο, περιέχει μόνο το 10% των νευρώνων του χταποδιού!
Υπάρχουν δύο τεράστιοι οπτικοί λοβοί που περιέχουν περίπου το 30% των νευρώνων ενός χταποδιού.
Στη συνέχεια, υπάρχει το εκπληκτικό 60% των νευρώνων ενός χταποδιού που βρίσκονται στα πλοκάμια του! Αυτό είναι σαν να έχετε περισσότερους από τους μισούς νευρώνες στα χέρια και τα πόδια σας!
Με άλλα λόγια, ένα χταπόδι έχει έναν κεντρικό εγκέφαλο με δύο τεράστιους οπτικούς λοβούς, μαζί με οκτώ άλλους μίνι-εγκεφάλους – πράγμα που σημαίνει ότι ένα χταπόδι έχει στην πραγματικότητα εννέα εγκεφάλους. Γι’ αυτό τα χταπόδια είναι τόσο έξυπνα! Βασικά, κάθε ένα από τα οκτώ πλοκάμια ενός χταποδιού έχει δικό του μυαλό και μπορεί να σκέφτεται μόνο του, αντί να περιμένει από τον κεντρικό εγκέφαλο να του δώσει μια εντολή. Αυτό σημαίνει ότι ένα χταπόδι διαθέτει αστείρευτη δημιουργικότητα και ευελιξία για την αντιμετώπιση νέων καταστάσεων και την επίλυση σύνθετων προβλημάτων.
Γενετική και νοημοσύνη των χταποδιών
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι τα χταπόδια μπορεί να έχουν και κάτι άλλο κοινό με τους ανθρώπους: τα τρανσποζόνια. Τα τρανσποζόνια είναι μικροσκοπικά τμήματα του DNA που μπορούν να “πηδούν” ή να μετακινούνται και να αλλάζουν θέση μέσα στο γονιδίωμα. Αυτό συμβαίνει συχνά όταν εξελίσσονται διαφορετικά είδη. Στους ανθρώπους, τα τρανσποζόνια αποτελούν το 45% του DNA μας.
Πρόσφατα οι επιστήμονες ανακάλυψαν επίσης ότι δύο είδη χταποδιών – το Octopus vulgaris και το Octopus bimaculoides – έχουν επίσης πολλά τρανσποζόνια στο γονιδίωμά τους. Παρόλο που τα χταπόδια είναι ασπόνδυλα και από πολλές απόψεις φαίνονται εντελώς ξένα σε σύγκριση με τα σπονδυλωτά ζώα, έχουν μια μοναδική συμπεριφορά και νευρική πλαστικότητα που τους επιτρέπει να μαθαίνουν και να λύνουν προβλήματα όπως τα θηλαστικά, γεγονός που αποτελεί έναν ακόμη λόγο για τον οποίο τα χταπόδια είναι τόσο έξυπνα.
Πόσες καρδιές έχει ένα χταπόδι;
Τα χταπόδια μπορούν να δραπετεύουν από δεξαμενές, να ανοίγουν μπουκάλια που είναι ασφαλισμένα για παιδιά και να λύνουν πολύπλοκους γρίφους.
Τα χταπόδια έχουν καλή όραση, πολύπλοκο εγκέφαλο και την ικανότητα να μαθαίνουν και να σχηματίζουν νοητικούς χάρτες. Επιδεικνύουν αυτές τις απίστευτες ικανότητες με πολλούς τρόπους, αλλά ένας από τους πιο συνηθισμένους είναι η ικανότητά τους ως ειδικοί διαφυγής.
Ένα διάσημο παράδειγμα προέρχεται από το ενυδρείο του Μπράιτον στο Λονδίνο τον Μάιο του 1873. Το προσωπικό του ενυδρείου άρχισε να παρατηρεί ότι μερικά από τα κοτόψαρα τους εξαφανίζονταν από τη δεξαμενή τους. Για την ακρίβεια, σχεδόν κάθε πρωί εξαφανιζόταν και ένα άλλο κοτόψαρο, χωρίς κανένα ίχνος του τι του είχε συμβεί. Αυτό το μυστήριο μπέρδεψε το προσωπικό. Δεν υπήρχαν άλλα ζώα στο ενυδρείο τους για να τα φάνε, το υπόστρωμα δεν ήταν αρκετά βαθύ για να τα θάψουν και δεν ήταν αρκετά αδύνατα για να πηδήξουν από τα μικροσκοπικά ανοίγματα του ενυδρείου τους. Αν τα κοτόψαρα πέθαιναν, σίγουρα θα υπήρχαν ίχνη από τα σώματά τους, αλλά δεν βρέθηκε τίποτα.
Τότε, νωρίς το πρωί, ένας από τους υπαλλήλους ανακάλυψε τυχαία ένα από τα χταπόδια του ενυδρείου να τριγυρνάει στο ενυδρείο με τα κοτόψαρα! Προφανώς, το χταπόδι έβγαινε με κάποιο τρόπο από το δικό του ενυδρείο στη μέση της νύχτας (ένα καταπληκτικό κατόρθωμα από μόνο του), πήγαινε στο ενυδρείο για ένα μεταμεσονύκτιο σνακ και μετά επέστρεφε στο σπίτι του πριν από το πρωί.
Φυσικά, αυτό δεν είναι το μοναδικό χταπόδι που έχει καταφέρει να δραπετεύσει στην ιστορία. Το 2009, ένα χταπόδι με το όνομα Σιντ δραπέτευσε πολλές φορές από το ενυδρείο του πριν οι φύλακές του το αφήσουν τελικά ελεύθερο πίσω στον ωκεανό. Μια φορά μάλιστα προσπάθησε να κρυφτεί στο σύστημα αποχέτευσης! Στη συνέχεια, το 2016, το χταπόδι Inky δραπέτευσε από το Εθνικό Ενυδρείο της Νέας Ζηλανδίας. Ο Inky βγήκε έξω από το ενυδρείο του, γλίστρησε στο πάτωμα και δραπέτευσε μέσω ενός σωλήνα αποστράγγισης πλάτους 6 ιντσών που οδηγούσε βολικά στη θάλασσα.
Χταπόδια και παιχνίδι
Το παιχνίδι είναι άλλο ένα σημάδι νοημοσύνης στα ζώα, και στα χταπόδια σίγουρα αρέσει να παίζουν. Στην πραγματικότητα, τα χταπόδια συνήθως αγνοούν την τροφή, αν έχουν την ευκαιρία να παίξουν αντ’ αυτής.
Η Jennifer Mather, συγκριτική ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Lethbridge, έχει περάσει πάνω από 35 χρόνια μελετώντας γιατί τα χταπόδια είναι τόσο έξυπνα. Μαζί με έναν συνάδελφό της στο Ενυδρείο του Σιάτλ, η Mather παρουσίασε στα χταπόδια μια βαρετή κατάσταση για να δει αν θα μπορούσαν να βρουν δημιουργικούς τρόπους για να διασκεδάσουν.
Η Mather έβαλε τα χταπόδια σε ένα απλό ενυδρείο με τίποτα άλλο εκτός από ένα μπουκάλι με χάπια που επέπλεε. Μετά την τέταρτη προσπάθεια, μερικά από τα χταπόδια άρχισαν να παίζουν. Το χταπόδι φυσούσε έναν πίδακα νερού στο πλωτό μπουκάλι με τα χάπια, στέλνοντάς το σε έναν πίδακα νερού στη γωνία του ενυδρείου. Ο πίδακας νερού έσπρωχνε το μπουκάλι με τα χάπια πίσω στο χταπόδι. Τα δύο χταπόδια το έκαναν αυτό συνεχώς περισσότερες από 20 φορές στη σειρά!
Η Mather εξηγεί ότι αυτό που έδειξαν τα χταπόδια εδώ μοιάζει πολύ με αυτό που κάνουμε όταν αναπηδάμε μια μπάλα. Δεν προσπαθούμε να απαλλαγούμε από τη μπάλα όταν την πετάμε στο έδαφος ή σε έναν τοίχο. Απλώς εξερευνούμε τι θα κάνει η μπάλα και όλες τις δυνατότητες να παίξουμε μαζί της.
Περιέργεια και δημιουργική σκέψη στα χταπόδια
Ένας άλλος τρόπος να το δούμε αυτό είναι ότι τα χταπόδια είναι έξυπνα ζώα και ως τέτοια είναι εξαιρετικά περίεργα και βαριούνται εύκολα! Τα χταπόδια είναι εξαιρετικά δημιουργικά και οξυδερκή πλάσματα με ακόρεστη όρεξη για παιχνίδι. Μπορούν να ξεφύγουν από δεξαμενές που είναι ασφαλισμένες με τσιμεντόλιθους σε αναζήτηση διασκέδασης. Μπορούν ακόμη και να επισκεφθούν άλλες δεξαμενές αναζητώντας κάτι να κάνουν.
Τα χταπόδια μπορούν να ανοίγουν με ευκολία βιδωτά βάζα, μπουκάλια με χάπια και μπάλες χάμστερ. Πολλά μπορούν ακόμη να μάθουν σχήματα και χρώματα, ακόμη και να χρησιμοποιούν εργαλεία. Επιπλέον, υπάρχουν πολλές ιστορίες για χταπόδια που κλέβουν ακόμη και υποβρύχιες κάμερες από δύτες μόνο και μόνο για να τις διαλύσουν κομμάτι-κομμάτι. Με άλλα λόγια, στα χταπόδια αρέσει πραγματικά να παίζουν!
Ένα άλλο σπουδαίο παράδειγμα είναι η ιστορία του Ότο. Ο Ότο ήταν ένα χταπόδι που έκανε συνεχώς φάρσες στο προσωπικό του ενυδρείου Sear Star στη Γερμανία. Για αρκετές ημέρες το ρεύμα του ενυδρείου έπεφτε συνεχώς. Κατά τη διάρκεια της ημέρας οι εργάτες συντήρησης το έφτιαχναν, αλλά το επόμενο πρωί το ηλεκτρικό σύστημα είχε βραχυκυκλώσει ξανά.
Τελικά, μερικά μέλη του προσωπικού αποφάσισαν να μείνουν τη νύχτα και να παρακολουθούν για τυχόν βάνδαλους στο ενυδρείο. Αποδείχθηκε ότι μόνο ένας βάνδαλος ήταν υπεύθυνος για το μπλακ άουτ – το χταπόδι του ενυδρείου, ο Ότο! Το προσωπικό του ενυδρείου είχε εκπαιδεύσει αυτό το έξι μηνών κεφαλόποδο να εκτοξεύει νερό στους επισκέπτες. Ωστόσο, ο Ότο αποφάσισε να πάει τη νεοαποκτηθείσα ικανότητά του στο επόμενο επίπεδο. Χρησιμοποίησε την απίστευτη νοημοσύνη του χταποδιού και κατάλαβε ότι το να εκτοξεύει νερό στον προβολέα των 2.000 βατ πάνω από το ενυδρείο του (και όχι στους επισκέπτες) προκάλεσε μια μάλλον διασκεδαστική αναστάτωση.
