Άγχος αποχωρισμού σε κουτάβια: Αίτια και τρόποι πρόληψης- Όλα όσα πρέπει να ξέρετε

Μπορούν τα κουτάβια να έχουν άγχος αποχωρισμού; Αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Το να γνωρίζετε αν τα κουτάβια μπορούν να έχουν άγχος αποχωρισμού είναι σημαντικό, ώστε να μπορείτε να αξιολογήσετε αν το κουτάβι σας πάσχει πραγματικά από διαταραχή που σχετίζεται με τον αποχωρισμό ή από κάτι άλλο.

Γιατί είναι περίεργο για ένα κουτάβι να έχει άγχος αποχωρισμού;

Όταν ένα κουτάβι παρουσιάζει σημάδια άγχους αποχωρισμού, το ζήτημα συχνά υποβαθμίζεται, επειδή υπάρχει η γενική πεποίθηση ότι τα κουτάβια είναι πολύ μικρά για να το αναπτύξουν.

Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για την πεποίθηση αυτή. Μια κοινή υπόθεση είναι ότι τα κουτάβια είναι τόσο μικρά, οπότε θα ήταν πολύ νωρίς για να σχηματίσουν ισχυρό δεσμό με τους ιδιοκτήτες τους.

Μια άλλη πεποίθηση είναι ότι τα κουτάβια είναι από τη φύση τους παιχνιδιάρικα, περίεργα και ενεργητικά πλάσματα. Αυτά τα χαρακτηριστικά θεωρούνται συχνά το αντίθετο από αυτό που θα θεωρούσε κανείς ότι ένας σκύλος είναι επιρρεπής στην ανάπτυξη άγχους αποχωρισμού.

Το γεγονός ότι τα κουτάβια έχουν μικρή διάρκεια προσοχής και αποσπάτε εύκολα ηπροσοχή τους μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι δεν είναι τόσο επιρρεπή στο άγχος αποχωρισμού.
Ναι, τα κουτάβια μπορούν να υποφέρουν από άγχος αποχωρισμού

Μπορούν τα κουτάβια να έχουν άγχος αποχωρισμού;

Παρά τις υποθέσεις και τις πεποιθήσεις που περιγράφονται παραπάνω, τα κουτάβια μπορούν και συχνά βιώνουν άγχος αποχωρισμού.

Είναι βαθιά ριζωμένο για ένα νεαρό κουτάβι να θέλει να διατηρεί στενή επαφή με τη μητέρα του και να παραμένει στα ασφαλή όρια ενός οικείου χώρου στο σπίτι, εξηγεί ο Steven Lindsay στο βιβλίο Handbook of Applied Dog Behavior and Training: Adaptation and Learning (Προσαρμογή και μάθηση).

Η τάση αυτή μπορεί να καταδειχθεί με την απομάκρυνση ενός κουταβιού από τη μητέρα του και την τοποθέτησή του σε ένα άγνωστο μέρος.

Μια τέτοια απομόνωση προκαλεί βαθιά συναισθηματική δυσφορία, με επανειλημμένες υψηλές φωνές και τεράστιες προσπάθειες να επανενωθεί με τη μητέρα του και τους συντρόφους του.

Αυτές οι ειδικές για το είδος συμπεριφορές είναι βαθιά ριζωμένες και μπορούν να γίνουν μάρτυρες από τους νέους ιδιοκτήτες κουταβιών.

Πρώιμο άγχος αποχωρισμού σε κουτάβια που μεγαλώνουν σε οικιακά περιβάλλοντα

Έχουμε δει πώς στη φύση, οι αγωνιώδεις φωνές στα κουτάβια των λύκων βοηθούσαν τις μητέρες λύκους να επανενωθούν με τα μικρά κουτάβια που είχαν απομακρυνθεί από τις φωλιές τους.

Ενώ δεν υπάρχουν θηρευτές ή άλλοι σημαντικοί κίνδυνοι σε ένα οικιακό περιβάλλον, αυτές οι αγωνιώδεις φωνές εξακολουθούν να παίζουν πρωταρχικό ρόλο στην επιβίωση ενός κουταβιού.

Τα νεαρά κουτάβια εξαρτώνται πλήρως από τις μητέρες τους για ζεστασιά και τροφή. Αν τύχει να απομακρυνθούν πολύ από το κουτί γέννας, μπορεί να κρυώσουν, πράγμα που μπορεί να είναι επικίνδυνο.

Οι αγωνιώδεις φωνές τους θα βοηθήσουν στην προσέλκυση της μητέρας, η οποία μπορεί να βοηθήσει το κουτάβι να βρει το δρόμο του πίσω στη γέννα.

Σε αυτή την περίπτωση, οι φωνές αγωνίας του κουταβιού προκαλούνται περισσότερο από φυσιολογικές ανάγκες παρά από πραγματικές κοινωνικές ανάγκες.

Δυσφορία αποχωρισμού της πρώτης νύχτας σε νέα κουτάβια

Μια άλλη μορφή “άγχους αποχωρισμού” μπορεί να παρατηρηθεί κατά τη διάρκεια της πρώτης νύχτας που τα κουτάβια καλωσορίζονται στο σπίτι τους.

Στα κουτάβια αυτά λείπουν οι συνομήλικοι και η μαμά τους και θα δυσκολευτούν αν μείνουν μόνα τους και σε απόσταση από τους νέους τους ανθρώπους. Πέρα από τον αποχωρισμό από τη μητέρα και τους συνομήλικους τους, τα κουτάβια πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουν τη μεταφορά από μια οικεία τοποθεσία σε μια εντελώς νέα.

Αυτός ο συνδυασμός ασκεί διπλή αρνητική επίδραση, με αποτέλεσμα τα κουτάβια να αισθάνονται βαθιά αγωνία, η οποία εκφράζεται με επαναλαμβανόμενες φωνές. Πολλά κουτάβια κλαίνε μέχρι να κοιμηθούν.

Ωστόσο, η παλιά πεποίθηση ότι “αφήνουμε τα κουτάβια να κλαίνε” δεν συνιστάται πλέον. Αυτή η πρακτική μπορεί να τα επηρεάσει αρνητικά σε βαθύ συναισθηματικό επίπεδο, οδηγώντας ενδεχομένως σε σοβαρές ψυχοσωματικές συνέπειες για τα αναπτυσσόμενα κουτάβια.

Μεταξύ των παιδιών, βρέθηκε συσχέτιση μεταξύ των οδυνηρών εμπειριών αποχωρισμού και της ανάπτυξης διαταραχών πανικού, και κάτι παρόμοιο μπορεί να συμβεί και στα κουτάβια.

Πότε τα κουτάβια γίνονται πιο ανεξάρτητα;

Καθώς τα κουτάβια ωριμάζουν, τείνουν να γίνονται όλο και πιο ανεξάρτητα.

Σε γενικές γραμμές, περιμένετε τα κουτάβια να γίνονται όλο και πιο ανεξάρτητα μεταξύ της ηλικίας των τριών και έξι μηνών, όπως επισημαίνει η Mary Burch, Ph.D., στο βιβλίο AKC Start Puppy.

Αυτό συμπίπτει με την περίοδο του ενστίκτου πτήσης του κουταβιού, μια εποχή κατά την οποία τα κουτάβια αρχίζουν να εξερευνούν περισσότερο και να επιδίδονται σε πιο ανεξάρτητες συμπεριφορές.

Αυτή είναι μια περίοδος κατά την οποία μπορεί να θέλετε να κρατάτε το κουτάβι σας με λουρί, καθώς μπορεί να μην σας ακολουθεί πλέον από μέρος σε μέρος.

Στη φύση, αυτή η περίοδος λαμβάνει χώρα όταν τα νεαρά κυνηγόσκυλα είναι αρκετά μεγάλα (τεσσάρων μηνών) ώστε να εγκαταλείψουν τη φωλιά της μητέρας και να αρχίσουν να εξερευνούν το περιβάλλον τους και να μαθαίνουν πώς να κυνηγούν.

Γιατί τα κουτάβια είναι ιδιαίτερα ευάλωτα στις επιπτώσεις του άγχους αποχωρισμού;

Τα κουτάβια είναι ευάλωτα στις επιπτώσεις του άγχους αποχωρισμού επειδή βρίσκονται ακόμη στη διαδικασία ανάπτυξης των κοινωνικών και συναισθηματικών τους δεξιοτήτων.

Στη φύση, η σταδιακή έκθεση στον αποχωρισμό από τα οικεία μέλη της κοινωνικής τους ομάδας είναι απόλυτα συγχρονισμένη με το στάδιο ανάπτυξης ενός κουταβιού λύκου, κατά το οποίο γίνεται όλο και πιο ανεξάρτητο και είναι καλύτερα εξοπλισμένο (σωματικά και συμπεριφορικά) για περιπέτειες με αυτονομία.

Οι οικόσιτοι σκύλοι, αντίθετα, συχνά μεγαλώνουν με τρόπο όπου αυτή η φυσική διαδικασία μάθησης ανατρέπεται.

Τα κουτάβια διατηρούνται σε συνεχή επαφή με τους ιδιοκτήτες τους και εμποδίζονται να μάθουν να αναπτύσσουν τις δεξιότητες που είναι απαραίτητες για να αντιμετωπίσουν τη συναισθηματική πτυχή του να είναι μόνα τους.

Αντί να μαθαίνουν να γίνονται όλο και πιο ανεξάρτητα και ασφαλή όταν είναι μόνα τους, κινδυνεύουν να προσκολληθούν υπερβολικά με έναν δυνητικά δυσλειτουργικό τρόπο.

Καθώς αυτά τα κουτάβια μεγαλώνουν, είναι σαν να έχει ανακοπεί η ανάπτυξή τους και είναι συναισθηματικά κολλημένα σε μια κατάσταση αδυναμίας όταν είναι μόνα τους.

Αυτό τα κάνει να αντιδρούν στις απουσίες του ιδιοκτήτη με έναν παιδικό, ανώριμο τρόπο, εμφανίζοντας κουταβίσια σημάδια δυσφορίας (ακόμη και οι φωνές τους το αντανακλούν αυτό).

Πανδημικά κουτάβια: Ένα παράδειγμα ανάπτυξης κουταβιών που πήγε στραβά

Ενώ τα κουτάβια είναι επιρρεπή στο να επιδεικνύουν βαθύ άγχος όταν είναι πολύ μικρά και ευάλωτα, άλλες δυναμικές μπορεί να πυροδοτήσουν την εμφάνιση του άγχους της δυσφορίας αποχωρισμού αργότερα.

Τα περισσότερα κουτάβια και σκύλοι τείνουν να αναπτύσσουν τα πρώτα επεισόδια άγχους σχετιζόμενου με τον αποχωρισμό μετά από παρατεταμένη επαφή με τους ιδιοκτήτες τους για κάποιο χρονικό διάστημα.

Οι καλοκαιρινές διακοπές, η άδεια μητρότητας, η ανάρρωση και η πρόσφατη πανδημία αποτελούν παραδείγματα σεναρίων όπου οι ιδιοκτήτες επιστρέφουν στη δουλειά τους μετά από μακρά παραμονή στο σπίτι.

Με τους ιδιοκτήτες τους να βρίσκονται στο σπίτι τις περισσότερες ώρες της ημέρας, τα σκυλιά συνηθίζουν τις ρουτίνες τους και δένονται και συγχρονίζονται με τον ιδιοκτήτη.

Στη συνέχεια, μια μέρα, ο ιδιοκτήτης λείπει ξαφνικά, διαταράσσοντας τις ρουτίνες και τη συνολική αίσθηση ευεξίας αυτών των σκύλων, οδηγώντας σε βαθύ άγχος αποχωρισμού.

Τα κρούσματα άγχους αποχωρισμού σε κουτάβια έχουν εκτοξευθεί ως αποτέλεσμα της πανδημίας

Σε ποια ηλικία τα κουτάβια αναπτύσσουν άγχος αποχωρισμού; Να τι λένε οι ειδικοί

Όπως φαίνεται, τα κουτάβια αναπτύσσουν τα πρώτα σημάδια δυσφορίας που σχετίζεται με τον αποχωρισμό όταν είναι νεογέννητα και αποχωρίζονται από τις μητέρες τους, και στη συνέχεια ξανά όταν αποχωρίζονται από τις μητέρες τους και τους συνομήλικους τους και στέλνονται στα νέα τους σπίτια.

Πότε όμως τα κουτάβια αναπτύσσουν το κλασικό άγχος αποχωρισμού που σχετίζεται με το δέσιμο με τους ιδιοκτήτες τους;

Παρόλο που τα περισσότερα προβλήματα συμπεριφοράς παρατηρούνται όταν οι σκύλοι φτάνουν στην κοινωνική ωριμότητα, κουτάβια ηλικίας τεσσάρων έως έξι μηνών μπορούν επίσης να παρουσιάσουν άγχος αποχωρισμού, εξηγεί η πιστοποιημένη από το συμβούλιο κτηνίατρος συμπεριφοριστής Dr. Karen Overall.

Η πιστοποιημένη από το συμβούλιο κτηνίατρος συμπεριφοριστής Dr. Christine Calder δηλώνει αντίθετα ότι “τα σκυλιά μπορεί να είναι οποιασδήποτε ηλικίας όταν εμφανίζεται το άγχος αποχωρισμού”.

Είναι όντως άγχος αποχωρισμού;

Τέλος, κάτι που αξίζει να αναφερθεί είναι ότι το άγχος αποχωρισμού διαγιγνώσκεται υπερβολικά. Υπάρχουν διάφορες άλλες πιθανές διαφοροποιήσεις που πρέπει να αποκλείσετε πριν υποθέσετε ότι ένα κουτάβι πάσχει από άγχος αποχωρισμού.

Η πιστοποιημένη από το συμβούλιο κτηνίατρος Dr. Meredith Stepita αποκαλεί το άγχος αποχωρισμού “τον μεγάλο μιμητή” στη σειρά άρθρων της για το θέμα αυτό. Απαριθμεί διάφορους άλλους λόγους για τους οποίους τα σκυλιά μπορεί να εμπλακούν σε καταστροφικές συμπεριφορές που μπορεί να μιμούνται το άγχος αποχωρισμού.

Για παράδειγμα, σε κουτάβια μικρότερα του ενός έτους, η πλήξη ή η συμπεριφορά παιχνιδιού/αναζήτησης μπορεί να είναι οι βασικές αιτίες για καταστροφικές συμπεριφορές όταν είναι μόνα τους στο σπίτι.

Επομένως, είναι σημαντικό να αποκλείεται η “φυσιολογική” συμπεριφορά κουταβιών, όπως η καταστροφή ή η αποβολή, επισημαίνει ο κτηνίατρος συμπεριφοριστής Dr. Terry Curtis.

Η καλύτερη επιλογή σας για να διαπιστώσετε αν το κουτάβι σας έχει πραγματικά άγχος αποχωρισμού είναι να καταγράψετε τη συμπεριφορά του κουταβιού σας κατά τη διάρκεια της απουσίας σας (15 λεπτά υλικού είναι συχνά αρκετά) και να το δείξετε στον κτηνίατρό σας ή σε έναν επαγγελματία συμπεριφοράς σκύλων.

Πώς να αποτρέψετε το άγχος αποχωρισμού στα κουτάβια

Ως νέοι ιδιοκτήτες κουταβιών, υπάρχουν διάφορα βήματα που μπορείτε να κάνετε για να μειώσετε τις πιθανότητες εμφάνισης άγχους αποχωρισμού στο κουτάβι σας.

Σε αυτή την περίπτωση, μερικές φορές βοηθάει να δανειστείτε παρόμοιες στρατηγικές που χρησιμοποιούν οι μητέρες σκύλοι για τον σταδιακό απογαλακτισμό των κουταβιών τους, ελπίζοντας ότι θα εξελιχθούν σε ενήλικες σκύλους με αυτοπεποίθηση και μεγαλύτερη ανεξαρτησία.

Ακολουθούν διάφορες συμβουλές:

Προμηθευτείτε το κουτάβι σας από έναν ηθικό εκτροφέα που στέλνει τα κουτάβια στα νέα τους σπίτια στην πιο κατάλληλη ηλικία. Το κουτάβι σας θα πρέπει να είναι τουλάχιστον οκτώ εβδομάδων, αλλά ορισμένες φυλές, όπως το μαλτέζικο, πρέπει να είναι τουλάχιστον 12 εβδομάδων πριν σταλούν στα νέα τους σπίτια.
Αποφύγετε την υπερβολική απομόνωση μετά τις πρώτες ημέρες που το κουτάβι μπαίνει στο σπίτι σας. Κρατήστε το κουτάβι σας σε ένα κλουβί στο υπνοδωμάτιό σας για τις πρώτες νύχτες και αφήστε το κουτάβι σας να ξέρει ότι είστε εκεί γι’ αυτό.
Οι διαχύτες DAP, όπως το Adaptil, μπορούν να βοηθήσουν στην ανακούφιση των κουταβιών, καθώς περιέχουν τη συνθετική εκδοχή των Φερομονών που προκαλούν το δέσιμο των σκύλων που παράγονται από τις μητέρες σκύλους.
Δημιουργήστε θετικές συσχετίσεις με το κλουβί και αποφύγετε τον υπερβολικό εγκλεισμό στο κλουβί και την τραυματική απομόνωση.
Αποφύγετε τη χρήση μεθόδων που βασίζονται στην τιμωρία. Μην μαλώνετε το κουτάβι σας επειδή κλαίει και μην ακολουθείτε τη συμβουλή “αφήστε το κουτάβι να κλάψει”. Η τιμωρία δεν βοηθά στην αντιμετώπιση του άγχους του σκύλου και μπορεί στην πραγματικότητα να κάνει το πρόβλημα πολύ χειρότερο.

• Τουρκία: Πέθανε η 4ποδη αγαπημένη της αντιπολίτευσης που είχε γνωρίσει τρεις προέδρους
• Η τραγική πραγματικότητα των πολικών αρκούδων – Λιώνει ο πάγος, λιώνει και το μέλλον τους
• Έκκληση υιοθεσίας για γλυκό γατάκι στη Λαμπρινή – Γίνε εσύ το παντοτινό του σπίτι!
• Σκύλος και γάτα: Χαρακτηριστικά, φροντίδα και διαφορές